Light Play - Z33 Hasselt

-- Elien Haentjens

Omdat Hasselt dit jaar hoofdstad van de Smaak was, trok onze reporter Elien op de slotdag naar het verre Limburg. Alle marktjes van de stad kwamen terug tot leven. Zo ook de Zuivelmarkt. En daar liep ze ook eventjes binnen in het kunstencentrum Z33.

Welkom in de studio, Elien. Je hebt ‘Lightplay’ gezien in Z33. Heeft de tentoonstelling je verrast?

Ja zeker en vast. Ik was nog nooit eerder in Z33, maar ik ga zeker terug. De locatie, Zuivelmarkt 33, is ook bijzonder mooi. Het kunstencentrum ligt op het oude begijnhof van Hasselt. Voor deze tentoonstelling hebben ze niet de kleine huisjes gebruikt, maar wel de Expo ’58-vleugel. Een ruimte die zeer geschikt is voor tentoonstellingen.

Wat is het concept van de tentoonstelling?

Het vertrekpunt is de ‘Licht-ruimte-Modulator’ van Laszlo Maholy-Nagy. Oorspronkelijk was dat een rekwisiet voor theater en film, maar het reflecteert licht op een voortdurend veranderende manier in de ruimte. Dus de tentoonstelling toont hoe kunstenaars licht als medium gebruiken om de relatie tussen tijd en ruimte te onderzoeken, te interpreteren en uit te drukken.
Op de tentoonstelling kan je enkele voorlopers van Maholy-Nagy zien, zoals Nicolas Schöffer en Gianni Colombo, maar vooral veel hedendaagse kunst.

Was het de moeite? Waarom?

Het is een echte aanrader. Ik zou zelfs zeggen dat je enkel daarvoor naar Hasselt zou kunnen gaan. Al zijn er ook nog een aantal andere, aansluitende tentoonstellingen in het cultuurcentrum van Hasselt, die je dan meteen ook kan meepikken. Zelf heeft de tentoonstelling me alleszins terug doen beseffen waarom ik zo van kunst hou. Ze was heel toegankelijk. Voor alle leeftijden en alle gradaties kunstliefhebbers. Dat kwam vooral doordat je de kunstwerken kon beleven. Het zintuiglijke speelt een grote rol op de expositie.

Is er toch een kunstwerk dat er voor jou uit springt?

Eigenlijk zijn er een paar. Ten eerste is er ‘Representation d’un Corps Rond’ van Ann Veronica Janssens. Je komt binnen in de kamer en kijkt recht in een bundel stralen. Op het einde van de bundel schijnt een wit licht. Het lijkt wel de gang des doods. Als je dan effectief de lichtgang inwandelt, doet het kunstwerk zeer vreemde dingen met je hoofd en lichaam.
Daarnaast heb je ‘Spazio Elastico’ van Gianni Colombo. De kunstenaar heeft in een zwart geschilderde kamer een patroon van witte elastieken bevestigd. Die vormen allemaal gelijke rechthoeken. Maar de elastieken kunnen ook bewegen. Daardoor zijn de hoeken niet langer recht en krijg je het gevoel dat de kamer beweegt en dat je zelf gaat vallen.
Dan heb je ook nog het werk van Olafur Eliasson. Zijn ‘Moving Corner’ moet je letterlijk nemen. In één bepaalde hoek schijnt een wit licht. Daarnaast wordt een ander wit licht door middel van een ronddraaiend, spiegelend latje de kamer rond geprojecteerd. Op een bepaald moment valt die lichtstreep samen met het licht in de hoek. Daarna wordt ze er terug uit geboren en beweegt de hoek dus.
Tenslotte is er Germaine Kruip. Voor haar ‘Daytime’ plaatste ze een reeks spiegels voor een raam. Die kunnen bewegen. Als ze openklappen, valt het daglicht binnen in de ruimte. Maar als ze dicht zijn is het er helemaal donker. Als je ervoor gaat staan, zie je jezelf ook meermaals weerspiegeld in het werk. En verandert je spiegelbeeld mee op het ritme van de openklappende spiegels.

Het is dus duidelijk, je moet de tentoonstelling beleven en aan den lijve ondergaan. Dat kan nog tot 21 januari in Hasselt. De toegang is gratis. Voor de juiste openingsuren en extra randactiviteiten kan je terecht op www.z33.be