La petite fille qui aimait trop les allumettes - ZEVEN/Ine Goris

-- Elien Haentjens

Intussen is onze medewerkster Elien er bij komen zitten. Zij is gisteren hier in het STUK naar ‘La petite fille qui aimait trop les allumettes’ gaan kijken. En daarover brengt ze vandaag verslag uit.

Welkom in de studio, Elien. De voorstelling kreeg een zeer lange titel: ‘La petite fille qui aimait trop les allumettes’. Van waar die keuze?

De voorstelling is in feite gebaseerd op een boek van Gaetan Soucy, een Canadese auteur. En zijn boek heette ook zo. Inne Goris heeft de titel overgenomen en de tekst bewerkt. Ze tekende ook voor de regie.
Inne Goris is samen met haar gezelschap ZEVEN in theaterland bekend van haar bewerkingen van ‘Drie zusters’ van Anton Tjechow en ‘Pride en Prejudice’ van Jane Austen. Met ‘Drie zusters’ won ze de 1000watt-prijs.
Dus net zoals in haar vroegere producties vertrekt ze van een literaire bron. Maar er is wel een verschil: ‘La fille’ is haar eerste voorstelling voor volwassenen.

Dat is waarschijnlijk vooral aan de inhoud te wijten?

Inderdaad, qua thematiek is het echt wel bestemd voor een volwassen publiek. Het gaat over een meisje dat op een besloten landgoed zit, afgezonderd van de rest van de wereld. Enkel haar vader en haar broer wonen er ook. En van haar vader mag ze niet buiten en haar broer zit onder haar rokken. Om aan die realiteit te ontsnappen, droomt ze zich een bevrijdende prins, aan wie ze haar verhaal vertelt.

Inne Goris wil ,naar eigen zeggen, haar publiek geen hapklare brok bieden. Ze wil de toeschouwer de kans geven zijn eigen verhaal te zien openbloeien. Is ze daarin geslaagd?

Ja, als toeschouwer moet je inderdaad een actieve rol spelen. Je moet de verschillende componenten die de regisseuse je aanreikt versmelten tot één geheel. Je hebt immers naast de tekst en het spel van de actrice zelf ook nog videobeelden en muziek.
De videobeelden sluiten min of meer aan bij de tekst, maar ze zijn vooral suggestief. Zo vertelt de actrice in het begin over haar vader en broer aan de prins. Intussen zie je een man op de videobeelden. Maar je weet dus eigenlijk niet echt wie hij is. Als toeschouwer kan je dat zelf invullen.

Als je zowel tekst, het acteren zelf, de videobeelden en de muziek hebt, is het dan niet een beetje druk allemaal?

Nee toch niet. Alles is heel sober gehouden en ook het geheel is heel sober. Het decor bestaat enkel uit een wit doek vooraan en kleiner wit scherm achteraan het podium. Voor de rest is alles zwart. En de actrice, Anna Vercammen, heeft een zacht rood kleedje aan. Dat is de enige kleur op scène.
Ook de videobeelden zijn minimalistisch opgevat: in zwart-wit, heel langzaam en lange tijd hetzelfde beeld. En ook de muziek is zeer sober, waardoor ze tot de achtergrond beperkt blijft.
Tenslotte is ook het acteren zelf heel sober, zowel qua spel als qua tekst. De actrice, Anna Vercammen, spreekt de tekst zeer traag, op een vrij monotone manier en met veel pauzes, uit. Ook in haar spel houdt ze lange tijd eenzelfde pose aan.

En heeft de voorstelling je kunnen boeien?

Ja en nee. Ja, owv het visuele aspect en de samensmelting van de videobeelden en de acteerprestatie. Het sobere sprak me wel aan. Zoals bv ook het feit dat je het gezicht van de actrice pas na een half uur te zien kreeg. Daardoor werd de aandacht vooral op de tekst getrokken en wekte ze de nieuwsgierigheid van de toeschouwer.
Maar ik vond het tekstueel soms toch een beetje té sober. Het was soms moeilijk om de verschillende flarden tekst aan elkaar te knopen en daardoor vind ik persoonlijk dat je als toeschouwer te weinig kapstokken hebt om de voorstelling voor jezelf verder in te vullen.

Als je benieuwd bent naar de voorstelling van Inne Goris en je wil nog gaan kijken, dan kan dat. Maar dan moet je wel snel zijn. De voorstelling begint over een dik half uur: om 20.30 u in de Soetezaal van het STUK.