-- Elien Haentjens
Onze reporter Elien is zonet de studio binnengewandeld. Deze week bespreekt ze geen theaterstuk, maar een tentoonstelling. En daarvoor trok ze naar een wel heel ongewone plaats...
Welkom in de studio, Elien. Waar ben je dan voor A Propos wel naartoe getrokken?
Naar de oude directeurswoning en de hulpgevangenis van Leuven Centraal.
Waarom die locatie?
De tentoonstelling gaat over het gevangenisleven. Onder begeleiding van fotografe Lieve Blancquaert kregen tien gedetineerden, zeven personeelsleden en vijf bezoekers van de Leuvense hulpgevangenis een tijdje een digitaal fototoestel. Zo probeerden ze de sfeer binnen de gevangenis vast te leggen. Dat resulteerde in een tentoonstelling én een boek, allebei ‘Straftijd’ genaamd.
Hoe is het boek opgebouwd? En de tentoonstelling?
Het boek bestaat uit allerlei getuigenissen van zowel gedetineerden, hun familie als het gevangenispersoneel. Daarbij hoort dan telkens een portret van de getuige, dat gemaakt werd door Lieve Blancquaert zelf, en een aantal sfeerfoto’s die de getuige zelf gemaakt heeft.
Het eerste deel van de tentoonstelling loopt in de oude directeurswoning. In de vroegere woonkamer zie je de portretten van de hoofdpersonages. In de gangen beneden worden die portretten telkens herhaald. Daarbij worden de foto’s die de geportretteerde zelf gemaakt heeft dan ook getoond.
Boven in de directeurswoning is er een kamer met gesproken getuigenissen: zinnen die op doek geschilderd zijn, een luisterfragment, zinnen op de plinten... Daarnaast is er ook een kamer met een videorondleiding door de gevangenis en eentje met een korte geschiedenis van het gevangeniswezen in België. Ook wordt de vergelijking gemaakt tussen het leven in en buiten de gevangenis. Bv fitness in de gevangenis en fitness buiten de gevangenis. Het verschil, de beperkingen binnen de gevangenis.
Het tweede deel van de tentoonstelling loopt in een deel van de oude Hulpgevangenis. Daar zie je meer kunstwerken van gedetineerden, een nagebouwde cel en gedichten met getuigenissen. Ook hangt het boek hier blad per blad omhoog.
De moeite?
Ja, owv de locatie en de sfeer die ook uitgaat van de foto’s. Een gevangenis is letterlijk en figuurlijk een gesloten wereld. En door naar de tentoonstelling te gaan gaat die wereld toch al een deeltje voor je open. Het is een zeer menselijk verhaal.
Nee. De tentoonstelling vormt niet echt één geheel en het doet allemaal erg koud en kil aan. Je krijgt wel een deel van de gevangenis te zien, maar niet zo heel veel. Daarom: voor mensen die echt eens een kijkje willen nemen in een echte gevangenis: ga naar het Gevangenismuseum in Tongeren. Ook daar hangen er trouwens foto’s van Lieve Blancquaert.
Als je nog wil gaan kijken, dan moet je je haasten. Enkel morgen tussen 15 en 20 uur kan je nog terecht in de gevangenis in de Maria Theresiastraat. De toegang is gratis.
Onze reporter Elien is zonet de studio binnengewandeld. Deze week bespreekt ze geen theaterstuk, maar een tentoonstelling. En daarvoor trok ze naar een wel heel ongewone plaats...
Welkom in de studio, Elien. Waar ben je dan voor A Propos wel naartoe getrokken?Naar de oude directeurswoning en de hulpgevangenis van Leuven Centraal.
Waarom die locatie?
De tentoonstelling gaat over het gevangenisleven. Onder begeleiding van fotografe Lieve Blancquaert kregen tien gedetineerden, zeven personeelsleden en vijf bezoekers van de Leuvense hulpgevangenis een tijdje een digitaal fototoestel. Zo probeerden ze de sfeer binnen de gevangenis vast te leggen. Dat resulteerde in een tentoonstelling én een boek, allebei ‘Straftijd’ genaamd.
Hoe is het boek opgebouwd? En de tentoonstelling?
Het boek bestaat uit allerlei getuigenissen van zowel gedetineerden, hun familie als het gevangenispersoneel. Daarbij hoort dan telkens een portret van de getuige, dat gemaakt werd door Lieve Blancquaert zelf, en een aantal sfeerfoto’s die de getuige zelf gemaakt heeft.
Het eerste deel van de tentoonstelling loopt in de oude directeurswoning. In de vroegere woonkamer zie je de portretten van de hoofdpersonages. In de gangen beneden worden die portretten telkens herhaald. Daarbij worden de foto’s die de geportretteerde zelf gemaakt heeft dan ook getoond.
Boven in de directeurswoning is er een kamer met gesproken getuigenissen: zinnen die op doek geschilderd zijn, een luisterfragment, zinnen op de plinten... Daarnaast is er ook een kamer met een videorondleiding door de gevangenis en eentje met een korte geschiedenis van het gevangeniswezen in België. Ook wordt de vergelijking gemaakt tussen het leven in en buiten de gevangenis. Bv fitness in de gevangenis en fitness buiten de gevangenis. Het verschil, de beperkingen binnen de gevangenis.
Het tweede deel van de tentoonstelling loopt in een deel van de oude Hulpgevangenis. Daar zie je meer kunstwerken van gedetineerden, een nagebouwde cel en gedichten met getuigenissen. Ook hangt het boek hier blad per blad omhoog.
De moeite?
Ja, owv de locatie en de sfeer die ook uitgaat van de foto’s. Een gevangenis is letterlijk en figuurlijk een gesloten wereld. En door naar de tentoonstelling te gaan gaat die wereld toch al een deeltje voor je open. Het is een zeer menselijk verhaal.
Nee. De tentoonstelling vormt niet echt één geheel en het doet allemaal erg koud en kil aan. Je krijgt wel een deel van de gevangenis te zien, maar niet zo heel veel. Daarom: voor mensen die echt eens een kijkje willen nemen in een echte gevangenis: ga naar het Gevangenismuseum in Tongeren. Ook daar hangen er trouwens foto’s van Lieve Blancquaert.
Als je nog wil gaan kijken, dan moet je je haasten. Enkel morgen tussen 15 en 20 uur kan je nog terecht in de gevangenis in de Maria Theresiastraat. De toegang is gratis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten