-- Katharina Smet
Even plaatsen: de voorstelling is een topmeeting voor het ontwikkelen van een Shopping Centre Leisure Dome, namelijk Ecoville. Deze woongemeenschap Eco moet alle Eurodisneys, Wallibies en centerparcks in hun soort overtreffen. De filosofie achter het project zou volledig ecologisch moeten zijn. De plaats van actie is een soort vergaderzaal. In het totaal zijn er acht personen aanwezig op de vergadering, maar er zijn maar acht acteurs. Dit wordt opgelost door televisies waar elke acteur een alter ego live inspreekt. De verandering van personage wordt benadrukt door het wisselen van bril. Wanneer de assertieve management dame met een soort VLD-bril verandert in een mannenhatende advocate zet ze een wat existentiëlere zwartomrande bril op. Of wanneer een grootsprakerige architect met strakke bril verandert in een suffe kantoorklerk zet hij een wat seutige groene bril op.
Ongeveer heel de voorstelling wordt er “steenkolen” Engels gesproken, dus Engels met een dikke laag haar op. De meeting loopt bovendien al snel uit de hand, in plaats van constructief te vergaderen wordt heen en weer gescholden, komen de fascistische, xenofobe en homofobe kantjes van het project boven.
Eco blijkt, ondanks zijn ecologische aspiraties, een bijzonder onethisch en onverdraagzaam project.
Vergelijkbaar met Stan bij ons weigert het Nederlandse collectief Dood Paard een illusie op te bouwen. Maar ik had de indruk dat deze oningeleefde manier van spelen in deze voorstelling wat te veel van het publiek verwachtte. De afstand tussen de acteurs en hun personage is erg groot: de wisselingen van de personages zijn erg consequent, maar de verandering gaat niet verder dan de oppervlakte. De bril en de lichaamstaal van elk personage verandert wel geloofwaardig, maar elke toenadering tot een personage wordt afgeblokt. De personages blijven archetypes zonder verdere diepgang. Dit past in de filosofie van het collectief, maar dan zou er iets meer tegenover moeten staan, een diepere betekenis of scherpere humor bijvoorbeeld?
De stemming van de voorstelling is al snel gezet. Als toeschouwer weet je van het begin dat er van constructief vergaderen niet veel in huis gaat komen, en is het ook niet meer duidelijk waar de voorstelling nog naar toe wil gaan. De spanningsboog was na een tijdje zoek. Elke conversatie wordt afgebroken door beledigingen en de zich profilerende ego’s. Het geheel brokkelt uit elkaar. Ook het steenkolen Engels zorgt voor hier en daar wel voor een lollig grapje, maar begint na een tijdje toch te irriteren. Het geheel geeft de indruk van een goed gespeelde generale repetitie, waar er nog net iets meer gewerkt moet worden aan inhoud misschien?
Even plaatsen: de voorstelling is een topmeeting voor het ontwikkelen van een Shopping Centre Leisure Dome, namelijk Ecoville. Deze woongemeenschap Eco moet alle Eurodisneys, Wallibies en centerparcks in hun soort overtreffen. De filosofie achter het project zou volledig ecologisch moeten zijn. De plaats van actie is een soort vergaderzaal. In het totaal zijn er acht personen aanwezig op de vergadering, maar er zijn maar acht acteurs. Dit wordt opgelost door televisies waar elke acteur een alter ego live inspreekt. De verandering van personage wordt benadrukt door het wisselen van bril. Wanneer de assertieve management dame met een soort VLD-bril verandert in een mannenhatende advocate zet ze een wat existentiëlere zwartomrande bril op. Of wanneer een grootsprakerige architect met strakke bril verandert in een suffe kantoorklerk zet hij een wat seutige groene bril op.Ongeveer heel de voorstelling wordt er “steenkolen” Engels gesproken, dus Engels met een dikke laag haar op. De meeting loopt bovendien al snel uit de hand, in plaats van constructief te vergaderen wordt heen en weer gescholden, komen de fascistische, xenofobe en homofobe kantjes van het project boven.
Eco blijkt, ondanks zijn ecologische aspiraties, een bijzonder onethisch en onverdraagzaam project.
Vergelijkbaar met Stan bij ons weigert het Nederlandse collectief Dood Paard een illusie op te bouwen. Maar ik had de indruk dat deze oningeleefde manier van spelen in deze voorstelling wat te veel van het publiek verwachtte. De afstand tussen de acteurs en hun personage is erg groot: de wisselingen van de personages zijn erg consequent, maar de verandering gaat niet verder dan de oppervlakte. De bril en de lichaamstaal van elk personage verandert wel geloofwaardig, maar elke toenadering tot een personage wordt afgeblokt. De personages blijven archetypes zonder verdere diepgang. Dit past in de filosofie van het collectief, maar dan zou er iets meer tegenover moeten staan, een diepere betekenis of scherpere humor bijvoorbeeld?
De stemming van de voorstelling is al snel gezet. Als toeschouwer weet je van het begin dat er van constructief vergaderen niet veel in huis gaat komen, en is het ook niet meer duidelijk waar de voorstelling nog naar toe wil gaan. De spanningsboog was na een tijdje zoek. Elke conversatie wordt afgebroken door beledigingen en de zich profilerende ego’s. Het geheel brokkelt uit elkaar. Ook het steenkolen Engels zorgt voor hier en daar wel voor een lollig grapje, maar begint na een tijdje toch te irriteren. Het geheel geeft de indruk van een goed gespeelde generale repetitie, waar er nog net iets meer gewerkt moet worden aan inhoud misschien?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten